Uczestnicy wyprawy byli gotowi. Serce każdego z nich przyjęło swoją osobistą Pieśń, napili się również soku z Drzewa Dzikiej Krwi. Nikt nie wiedział, jakie marzenia obudzą się w nich w najbliższym czasie. Do czego sięgną i co wydobędą z dna swojej Duszy oraz czemu pozwolą wzrosnąć.
Wątpliwości wszystko rozsypują. Najpierw powstaje rysa, potem pęknięcie i jeszcze jedno. Zamiast ziemi, twardej, dającej ostoję, pod stopami powstaje kruchy lód. Każdy kolejny krok staje się niepewny. Znika radość i pewność. Zamiast głębokiego wdechu pojawia się płytki oddech lęku.
Odmienne rzeczy u różnych stworzeń wywołują radość, dlatego smak sam dopasowuje się do pragnień i najgłębszych radości. Ci, którym najbliżej do zniechęcenia, w których płynie krew Rozsypanych lub Wygaszonych, muszą spożywać ją nawet kilka razy dziennie. Woda z Beczki Śmiechu miesza się z krwią i rozpuszcza w myślach, które stają się jaśniejsze i weselsze. Niosą nadzieję i wiarę. Jedynymi warunkami są gotowość i chęć płynąca z serca.
Myśli w naszej głowie są często bardzo splątane. Trochę jak kołtuny. Jedne wiążą się z innymi, czasami nie sposób ich rozplątać. Bywają i takie, które potrafią splątać się z myślami innej osoby. Tworzą wtedy naprawdę bolesny kołtun, który unieruchamia i ogranicza ruch.
To, co się zmieniło, to możliwość wyboru. Wybieram. Sięgam i wydobywam. Biorę odpowiedzialność za to, co wybieram. Czy wybieram Beczkę Śmiechu we mnie i wszystko, co ze sobą niesie, czy lęk i wątpliwości?
Jeśli nie pokochamy siebie w całości, nigdy nie rozgościmy się w sobie i w Życiu. Nie będziemy umieli cieszyć się nim i wolnością bycia sobą. Wciąż będziemy ukrywać jakąś część siebie, nie żyjąc w pełni (...).
Czuję się jak malarz, jak rzeźbiarz, jak Twórca. Zmieniam się i wszystko wokół się zmienia. Mogę tworzyć rzeczywistość wokół siebie, jak tylko zechcę. Tylko droga jest odwrotna, niż dotąd sądziłem.
Wszystko było najpierw słowem, czyli myślą. O czymś marzymy, za czymś tęsknimy, czegoś chcemy. Wyobrażamy to sobie, dążymy do tego, by pojawiło się w naszym Życiu. Szukamy tego, sami to tworzymy, czasem kupujemy taką rzecz, czasem ktoś nam to daje.
Tornado nie ma poczucia winy, że właśnie zmiotło z powierzchni pół miasta i wyrwało setki drzew. Ocean nie wyrzuca sobie, że jego ogromne fale, tsunami, zatopiły statki, domostwa czy wyspy. Lawina śnieżna nie wstydzi się swojej potęgi. Źdźbło trawy nie ma niskiego poczucia wartości z powodu tego, że jest delikatne i małe, gdy z boku rośnie wielki dąb. Mały bratek nie porównuje się z innymi roślinami ani nie chce się zmienić i być jak brzoza. Są tym, czym są. Nikt i nic nie zaprzecza swojej Naturze. Istnieje.
Tak jak już mówiłem, nie wszystkie rzeczy nam się podobają. Niekiedy na dnie naszego serca leżą sobie wątpliwości, szura nogami lęk z dzieciństwa, popatruje z kąta niewiara czy przekonanie, że nie zasługujemy na Miłość czy bogate życie. Wszechświat nie ocenia, nie plasuje, co dobre, a co złe. Odbija to, co nas wypełnia.
Zwiadowco-wojowniku z Wyspy Kociej Mgły! Wiedz, że jako Władca Czasu i Przestrzeni nakręcam wskazówki w twoim wewnętrznym zegarze. Wracaj i dziel się swoim doświadczeniem i wiedzą, by ci, którzy zechcą i którzy będą gotowi, również mogli tego zakosztować. Odtąd twoje życie nabierze jeszcze innego wymiaru i barw. Razem i osobno. Już zawsze będziesz miał poczucie jedności i indywidualności. Udało ci się wyjść poza dualizm. Jestem z ciebie dumny.
Ćmy rozpraszały się po wszystkich światach, rozpoczynając swój mroczny taniec. Trzepot ich skrzydeł miał przypominać o Pełni. O tym, że istnieje dzień, ale i noc. Że jest Światło, ale jest też Cień, że nie istnieje jedno bez drugiego.
Gdyby znał potęgę Miłości, wiedziałby, że jej Moc nie ma sobie równych. Nie istnieją żadne granice. Prawdziwa Miłość nie boi się niczego i nie ma dla niej rzeczy niemożliwych. Nawet Śmierć nie stanowi dla niej przeszkody.
Ale tego nie mógł wiedzieć, ponieważ jej nie doświadczył.
Wszystko jest możliwe. Nic nie jest takie, jak się wydaje. Nic nie jest do końca dobre, nic nie jest do końca złe. Okazje i wybory.
Otwórzmy serca w zaufaniu. Jesteśmy przyjaciółmi i jesteśmy ze sobą połączeni.
Świat zawirował. Porwał ich tunel czasoprzestrzenny, obracając nimi jak w bębnie pralki. Na początku próbowali zapanować nad swoimi ciałami. Szybko jednak porzucili ten niedorzeczny pomysł. Poddali się powietrznej karuzeli.
Każda ze stron, Ciemność i Światło, musi mieć okres odpoczynku od walki. Czas na przeorganizowanie się, poukładanie priorytetów i integrację zmian. Tych potężnych i tych malutkich. I my otrzymaliśmy ten Dar.
Ugruntujecie się i osadzicie w sobie, w pewności i wewnętrznej mocy. Nawiążecie bliski, wręcz miłosny kontakt z własnymi ciałami, by stały się waszym drogowskazem. Rozkodujecie język ciała. Będziecie słyszeć, jak do was mówi, oraz nauczycie się go słuchać i nie lekceważyć.
|
lub zobacz więcej:
|